Na 3 maanden thuis les te hebben gehad, begint aanstaande maandag de toetsweek voor haar. Fysiek naar school, verdeeld in kleine groepen in verschillende lokalen.
Sinds ze op de middelbare school zit, is de stress voor een toets geleidelijk aan toegenomen. In de onderbouw had ze er nog niet zo’n last van, maar nu ze in de vierde zit, is het echt storend aan het worden.
Dagen van te voren neemt de spanning al toe, maar met name de uren vlak voor de toets zijn erg. Transpireren, verhoogde hartslag, buikpijn. Echt niet fijn.
Ze neemt dan de stof nog snel een paar keer door, bang het toch niet goed te kennen, ook al weet ze dat het niets meer toevoegt.
Om de cijfers hoeft ze geen stress te hebben, die zijn meer dan goed. Nee, daar gaat het niet om. Het is de onzekerheid, het aan zichzelf twijfelen…
Het werd tijd om dit eens aan te pakken.
Zo gezegd, zo gedaan. We hebben vorige week ‘geMatriXt’. Ik zag dat er in haar hoofd van alles gebeurde. Het visualiseren ging haar goed af. Ze vond het fijn dat ze niets hoefde te vertellen. Met een rustig gevoel ging ze naar huis.
Afgelopen vrijdag hebben we nog contact gehad:
“Het gaat goed met mij. Ik heb de rust en ben niet zenuwachtig en heb ook geen stress.”
“Nou, dat klinkt goed. Is het anders dan anders? Voor een toetsweek?”
“Ja dat idee heb ik wel. Ben er erg blij mee!”
“Bijzonder, he?”
“Ja, echt apart.”
Ik ben benieuwd hoe het morgen gaat. Of het echt met 1 sessie verholpen is… Soms kan ik dat zelf niet geloven.
Morgenochtend haar nog even succes wensen en dan knallen maar!
Herkenbaar? Nieuwsgierig?