En dat op mijn oude dag… Gisteren ben ik met mijn oudste dochter naar Utrecht gereden, met een auto vol, om te helpen bij het opknappen en schoonmaken van haar nieuwe kamer. Eindelijk, na een jaar zoeken, een eigen kamer. Zo lastig om een kamer te vinden in Utrecht. Eerst een half jaar op en neer gereisd. Daarna een tijdelijke kamer tot 1 september gevonden. Toen weer een paar weken thuis gewoond. Nu eindelijk rust en zekerheid voor haar en ons.
Dus nu lig ik hier op een matras op de grond in een lege studentenkamer jarig te zijn, haha. Meer dan 30 jaar geleden hielp mijn vader mij verhuizen naar mijn kamer in Breda. Ik kon niet wachten. Wist niet hoe snel ik weg moest. Mijn eigen ruimte, mijn eigen vrijheid! Niet meer hoeven te melden of ik mee zou eten, hoe laat ik thuis kwam, óf ik wel thuis kwam. Ik heb er toen totaal niet bij stil gestaan hoe mijn ouders zich voelden. De oudste ging toch maar het ouderlijk huis verlaten en als het goed is, niet meer terugkomen. Dat doet wel wat met je als ouder. Weer een nieuwe fase waar je even bij stilstaat. 

Terwijl ik hier lig, met mijn nog slapende dochter naast me, denk ik terug aan de eerste dag kinderdagverblijf, basisschool, middelbare school, eindexamen, half jaar skiles geven Oostenrijk… Mijmeringen, wat is het snel gegaan, maar kan me nog zoveel ervan herinneren en voor de geest halen. Het is goed zo. Het is thuis klaar voor haar. Fijn om haar te laten gaan in de wetenschap dat ze het kan, dat zij weet dat ze altijd welkom is thuis en dat wij er altijd zullen zijn voor haar. 
‘Ouders geven en kinderen nemen’. Onvoorwaardelijk. Een systemische wet. 
Over een uur worden bed, bureau en nog wat spullen afgeleverd en kunnen wij aan de slag met in elkaar zetten. Gezellig klussen, muziekje aan en af en toe wat gemopper, maar ik geniet ook hiervan met volle teugen. Een leukere invulling van deze dag kan ik me niet bedenken. Want zeg nou zelf, op maandag jarig zijn is toch niks aan…
Ik wens iedereen een fijne dag! Wij gaan opstaan.