Over het algemeen is het zo dat er meer moeders dan vaders in mijn praktijk komen. Meestal meldt de moeder haar kind aan en nodig ik naast het kind ook haar uit voor één of meerdere sessies. Of een moeder maakt voor zichzelf een afspraak om in een sessie d.m.v. een (opvoed)opstelling inzicht te krijgen in het probleem waar ze tegenaan loopt in het gezin of in de relatie met haar kind. Nu is het ‘gelukkig’ de laatste tijd al een paar keer voorgekomen dat er een vader tegenover mij zat. Een vader die vastloopt met zijn zoon of dochter. Hij ervaart dat de verbinding niet meer is zoals die was en hij voelt dat zijn kind hem langzaam ‘ontglipt’. Dat kan zich uiten in heftige discussies, slaande deuren of het juist zich stil terugtrekken op zijn/haar kamer door het kind. Dat doet pijn en het voelt machteloos. Hij wil graag de begripvolle, zorgzame, leuke vader zijn voor zijn kind(eren).
Een van de vaders zei tegen mij dat ik hier een stukje over moest schrijven. Over de grote verantwoordelijkheid en zorg die vele vaders ervaren. Hijzelf zei meerdere malen in het traject dat hij er voor meer dan 200% voor zijn gezin wil zijn. En dat dat toch ook best zwaar voelt. Waar komt deze ‘drang’ in zijn geval vandaan? Dat zijn we gaan uitzoeken door middel van een genogram en een opstelling. Hierdoor kreeg hij inzicht in wat er in zijn familiesysteem speelde en wat hij ‘doet’ in zijn huidige gezin. Zijn dochter spiegelde onbewust met haar gedrag waar het pijnpunt zat. De zgn blinde vlek. Door het inzicht en de bewustwording die hij kreeg door de opstelling, merkt deze vader dat er thuis meer rust is gekomen, dat hij zich lichter voelt m.b.t. die grote verantwoordelijkheid en dat hij en zijn dochter elkaar gelukkig weer beter kunnen bereiken. 
Dus vaders…