Een tijdje terug heb ik geschreven over een sessie met een moeder, een ex die zijn kinderen niet wil zien en haar twee puberzonen. Er is veel in beweging komen sindsdien. Moeder voelt zich veel krachtiger. Er is meer balans. 
Echter, de jongste zoon gaat al een tijd niet naar school. Allerlei instanties zijn er mee bezig, maar alles verloopt traag. Dat hij niet naar school wil en kan (emotioneel), heeft direct te maken met de afwijzing van zijn vader, waar ik hier verder niet over uitweid. De jongen zit veel thuis, is wantrouwig en gesloten. Én zeer gevoelig. Hij heeft nog wel contact met zijn vrienden, maar dat is voor beide partijen lastig in deze situatie. Zijn moeder en hij voelen elkaar goed aan. 
Zij vroeg mij om een opstelling met haar zoon te doen, gericht op ‘iets teruggeven’. De ‘rugzak’ van deze jongen zit zo vol en het is echt niet allemaal van hem wat erin zit. Dit was wel een uitdaging, maar zeker de moeite van het proberen waard. Ze kwamen binnen en de jongen was erg gesloten en afwachtend. We hebben kennisgemaakt en heel langzaam ontdooide hij. Zijn hulpvraag was: ‘Ik wil weer een normaal leven…’
Ik liet hem poppen neer zetten voor zijn broer, zijn vader en zijn moeder en voor zichzelf. Opvallend was dat hij, zijn moeder en zijn oudere broer met zijn drieën naar vader keken die tegenover hen stond. En hij naar hen. Daarna heb ik hem gevraagd d.m.v. een visualisatie zijn vader voor zich te zien. Dit lukte niet. Hij kon zijn vader niet zien en zijn opa ook niet. Hij had pijn in zijn onderbenen en stond niet stevig. 
Of het gelukt is om de last die hij draagt en niet van hem is terug te geven, was de vraag. Ben benieuwd. Wel kon hij achteraan in de rij van mannen/vaders de zgn. oervader zien. De vader die over alles beschikt wat hij nodig heeft. Dat mocht hij ontvangen. Vaderliefde. Vervolgens heeft hij zich omgedraaid naar de toekomst. Zijn toekomst. Maar hij zag geen pad. Dus ik vroeg hem wat zijn droom was. “Rijk worden.” “Nou, leg dat dan maar neer en ga erop staan. Hoe voelt dat?” Hij moest glimlachen…
Ze zijn naar huis gegaan. Moeder zou me op de hoogte houden. 
Ze belde me deze week. Haar zoon is op Valentijnsdag mee uit eten geweest en hij heeft zijn oudere broer op het werk in een café geholpen met meubels sjouwen i.v.m. carnaval. En een vriendje kwam hem zomaar een game brengen en het samen met hem installeren. Zijn energie lijkt veranderd te zijn, opener, hij ervaart meer eigenwaarde. Zijn omgeving reageert daardoor anders op hem. Moeder zei: “Ik vond dit al een hele, hele mooie verandering om te zien! Wilde je dit even zeggen. Ben benieuwd wat er nog komen gaat. Ik ben zo blij voor hem!”
Nou, ik ook!