Vorige week met een meisje van 12 een individuele opstelling gedaan en deze week met haar moeder. Beiden waren aan het ‘worstelen’ met de lapjes. Wie ligt nu waar en wat voelt goed en rustig. In beide gevallen legden ze moeder schuinvoor het kind. Dus zoals bij heel veel goedbedoelende moeders, erg gericht op het kind, waardoor het kind niet de ruimte (onbewust) voelt om zich op haar unieke wijze te ontwikkelen. Hoe mooi is het dan als je laat ervaren hoe het is als de moeder achter haar dochter staat en als ‘vangnet’ dient mocht het nodig zijn. En de dochter de steun van haar moeder achter zich voelt. Dus beiden gericht op de toekomst!
In deze opstelling wilde het meisje een lapje voor haar zelfvertrouwen en dat van haar ouders erbij leggen. Dat sterkte haar nog meer! 
Vandaag vertelde moeder dat zijzelf veel rustiger is en dat dat meteen van positieve invloed is op de sfeer thuis. Wat fijn! En wat een mooi werk mag ik doen