‘Uit het gezin’
Vorige week zijn wij naar Oostenrijk gereden om Lotte te bezoeken. Ze is nu bijna 3 maanden weg in haar tussenjaar. Ze heeft het nog steeds heel erg naar haar zin, dus dan is het gemis een stuk minder. Het is zelfs best rustig thuis. Iedereen heeft zijn draai gevonden in deze nieuwe samenstelling.
We keken er erg naar uit. Midden in St. Anton zou ze op ons wachten en wij haar oppikken om vervolgens naar haar huis te rijden. Het moment dat ik haar zag was best onwerkelijk. Mijn grote dochter stond daar zo zelfverzekerd, zo op haar gemak. Haar hele uitstraling was meer volwassen. Na een stevige, innige omhelzing stapte ze bij ons in de auto.
Bij haar huis aangekomen, nam ze ons mee naar binnen. Het is een ontzettend groot pand, onderverdeeld in kleine kamers waar ieder met zijn tweeën slaapt. Het deed me denken aan mijn eigen studententijd. Krap, troep, drukte. Moet je nu niet meer aan denken, maar ik weet nog goed hoe mijn ouders oordeelden en hoe fantastisch ik het vond. Op die leeftijd zijn echt andere dingen belangrijk. We werden voorgesteld aan haar vriendinnen/collega’s. Allemaal spontane meiden en jongens die ook een tussenjaar hebben. Lotte pakte haar tas en we zijn vervolgens naar ons appartement gereden. Ze zou bij ons slapen. Het gezin was weer compleet.
De volgende twee dagen gingen we skiën. Ze liet ons het fantastische gebied zien. We kwamen regelmatig ‘een klasje’ met een collega/vriendin tegen. Even een praatje maken en weer door. Aan het eind van de middag après skiën. Via de app had Lotte de hele dag contact met de anderen. We merkten dat het voor haar lastig was om zich volledig te focussen op ons. Die avond gingen onze dochters samen stappen, maar dat bleek toch niet zo makkelijk te gaan. Lotte dacht dat haar zus zich wel zou mengen in de groep en haar zus dacht dat Lotte meer bij haar zou blijven. Dit was best confronterend. Beiden teleurgesteld en verdrietig. Dit was een bevestiging van wat we al eerder proefden. Lotte is nu zo verbonden met haar leven daar dat haar wereld van thuis er niet in past.
We waren allemaal van slag en emotioneel, maar tegelijkertijd ook dankbaar dat dit gebeurde en dat we er goed over konden praten. Nieuwe inzichten. We hebben elkaar vastgehouden en getroost. Het is goed zo. Proces van volwassen worden. Ze heeft ons alles laten zien, haar huis, haar wereld, haar leven, hoe gelukkig ze daar is, ‘uit het gezin’…
Nu pas kan ik zien hoe het voor mijn ouders moet zijn geweest, toen ik het huis uitging en ontzettend uitkeek naar wat komen ging. Ik heb er totaal niet bij stilgestaan wat het toen met hen gedaan moet hebben…