Mijn oudste dochter is nu al twee weken in het buitenland. Skilesgeven in Oostenrijk. Wat een invulling van je tussenjaar! Ze heeft het zo naar haar zin. Ze straalt op elke foto! Dat doet me goed. Haar programma is zo vol dat we een belafspraak moeten maken om elkaar rustig te kunnen spreken. Afgelopen vrijdagavond hebben we een uur met elkaar gekletst, wat een qualitytime! Een van haar eerste vragen was of ik haar miste… Ik vond het best lastig om een eerlijk antwoord te geven. Het is namelijk net of ze op kamp is en binnenkort weer thuis komt. Ze heeft het naar haar zin daar. Dus echt missen doe ik haar (nog) niet. Ik antwoordde dat het wel rustig is in huis, relaxed, minder boodschappen, minder was… Ze reageerde met ‘oké…’ en toen met ‘om heel eerlijk te zijn mis ik jullie niet, alleen de eerste dag toen ik doodmoe was en er ff  van alles tegenzat. Toen dacht ik ‘waar ben ik aan begonnen. Maar nu dus niet meer, sorry mam…’ Ze verontschuldigde zich en vond het echt vervelend voor mij. Ik antwoordde dat ik daar blij om ben (dat ze ons niet mist) en dat dit een gezonde reactie is op weg naar volwassenheid. Wat ben ik gelukkig met haar en haar oprechtheid!