Ik fietste deze week door het park en zag, nou hoorde vooral, een groep tieners. Kakelend, schreeuwend, bij elkaar om aandacht vragend. Zo herinner ik het me ook van vroeger. Ik was ook aanwezig, overschreeuwde mezelf, vermoed ik.
Hoe moet dit voor de andere, rustige, introverte kinderen in mijn klas, in mijn omgeving geweest zijn? Was ik totaal niet mee bezig. Zover ik me kan herinneren reageerde ik primair. Ook vandaag de dag moet ik me vaak inhouden, terwijl mijn brein overuren draait. Tig beelden en associaties overspoelen mijn hoofd bij elke prikkel.
Vroeger kreeg ik regelmatig te horen dat ik mijn mond moest houden, dat ik te aanwezig was, niet empathisch, te hard, te direct, te confronterend ook misschien wel. Het enige wat ik eigenlijk deed was oprecht reageren op een opmerking of actie van een ander. Of op de energie die ik voelde in een ruimte of bij een ander…
Ik zei vaak wat een ander dacht en die dat niet durfde te zeggen in een groep. Ik stak als eerste mijn vinger op als er hulp nodig was. Ik stond vooraan als er iets gedaan moest worden in de klas. Ik vond het vervelend als de juf zich niet goed voelde of het druk had en dan ging ik helpen.
Ja, ik was en ben aanwezig, maar bovenal ontzettend gevoelig en regelmatig overprikkeld. Er was geen rem. Ik zag, hoorde en voelde alles. Mijn brein registreerde alles. En nog steeds… Hoe drukker mijn omgeving hoe drukker ik werd. Vol over mijn eigen grenzen. Wist niet eens dat ik ze had…
Het overlevingsmechanisme dat ik inzette, de ‘harde’ buitenkant, de kletskous, de bezige bij, ‘ik-kan-alles-aan’, ‘ik-red-me-wel’, was nodig om mezelf te beschermen. Mijn kwetsbare, onbegrepen, overprikkelde, eenzame ik. Wellicht zou ik in deze tijd het etiket ‘Adhd’ krijgen…
Door de persoonlijke ontwikkeling van de afgelopen jaren en daarmee mijn kwetsbaarheid en overgevoeligheid omarmend, ben ik eindelijk gaan geloven dat er kinderen en ouders op mij zitten te wachten. Ik ben rustiger geworden, meer in mijn kracht gekomen. Gebruik mijn kwaliteiten nu. Spontaniteit, snel denken, associeren, voelen en ‘lezen’ van de ander.
En het heeft ook een naam! Lang leve de hokjes… Een extraverte hsp-er. Eén op de vijf mensen is hoogsensitief. En van die groep is maar een klein deel extravert. Toen iemand mij het lijstje met kenmerken liet lezen, viel alles op zijn plaats. Alsof ik voor het eerst mezelf zag. Ik had mezelf altijd zo hard veroordeeld, en anderen mij ook, afwijzing en afkeuring gevoeld. Nu snapte ik eindelijk wie ik was/ben. Stapje voor stapje durf(de) ik mijn kwetsbaarheid te laten zien, milder en liever te worden voor mezelf.
Het levert me nu elke dag mooie dingen op. Voor mezelf, mijn gezin, mijn werk. En het gaat zeker niet altijd makkelijk, ook al lijkt dat voor de buitenwereld misschien wel zo. Het blijft hard werken om helemaal mezelf te durven en kunnen zijn, te vertrouwen op mezelf en mijn talenten, mijn grenzen te bewaken en ongewenste prikkels buiten te houden
Ik heb getwijfeld of ik het zou plaatsen. Heel spannend voor me, maar misschien kijk je nu anders naar dat drukke kind, die Adhd-er, in je omgeving… Zie het kwetsbare (eenzame) en ook talentvolle kind achter het gedrag. Alsjeblieft…