Het was een fantastische voorstelling. Weer flink gelachen. Zulke herkenbare verhalen! Hilarisch. Haar kinderen zijn net wat ouder dan die van mij. Zo vertelde ze, op haar welbekende manier, over het loslaten. Dat je dat wel wil, maar dat het je soms onmogelijk gemaakt wordt…

Haar dochter studeert, woont op kamers en gaat stage lopen in Brazilië. Daar belt ze plotseling haar moeder en zegt dat ze net in een taxi is gestapt, maar bij nader inzien misschien niet zo’n goed idee. Het is daar middenin de nacht. De chauffeur is een grote engerd en ze wil eruit. Dan wordt de verbinding verbroken. Moeder Brigitte belt meteen terug, maar krijgt de voicemail en je snapt wel, ze is volledig in de stress. Ze is in alle staten en van plan meteen een vlucht te boeken. Je ziet het helemaal voor je als ze dit smakelijk vertelt.

Uren later krijgt ze haar dochter eindelijk te pakken: “Hey, mam, wat is er? Je belt me wakker.” Pfff, ze zijn goed in paniek zaaien, maar vergeten even voor het gemak dat het heel fijn zou zijn als ze ff laten weten dat alles oké is. Staan ze niet bij stil…

Zo zag ik vanmorgen dat ik een oproep van mijn dochter die in Utrecht woont gemist had. Om 01.47… Dat was het. Geen voicemail, geen appje. Dus ik gekeken hoe laat ze voor het laatst online was geweest. 02.44. Gelukkig… Ik heb haar om 07.15 een bezorgd appje gestuurd en krijg ik een half uur later bericht: ‘Nee, niks ergs!’ 

Even later belde ze. Was niets aan de hand. Ze had wat inzichten vannacht op de fiets naar huis die ze met me wilde delen… 

Wel heel lief!