Onlangs had ik een vader in mijn praktijk. Ik had hem uitgenodigd om te kijken naar zijn aandeel in de ‘strijd’ met zijn dochter. Hij werkt bij defensie en heeft zelf op de KMA gezeten. Ik merk dan dat ik zelf al geneigd ben om ‘in te gaan vullen’. “Zal wel een rationele man zijn, die vooral in zijn hoofd zit. Snel iets zweverig vinden. Kan ik wel aankomen met energie, vloerankers en opstellingen?…”
Hij begon te vertellen. Over de problemen die hij thuis ervaart. Zijn dochter die in de puberteit zit en meer en meer haar eigen gang gaat, waardoor hij het gevoel heeft dat hij de verbinding kwijt is met haar. De sfeer in huis werd er niet beter op en zijn vrouw had er ook veel verdriet van. Ik proefde dat hij het lastig vond dat hij geen controle (meer) had over het geheel. Deze man was een krachtige man, goed in praten, in redeneren, rationeel. Ik merkte bij mezelf dat ik twijfelde of ik wel een opvoedopstelling met hem moest gaan doen. Zou dat wel lukken met ‘zo’n’ man…? “Wat gebeurt er nou eigenlijk in mij?” dacht ik. Ik voelde angst, bang om afgewezen te worden vanwege de zweverigheid die kleeft aan een opstelling. Dat is natuurlijk mijn invulling. Een aanname van mij dat zo’n nuchtere man met die achtergrond dit echt belachelijk zou vinden. Ik stond op het punt om dan maar geen opstelling te doen. Maar iets in mij ‘schreeuwde’ dat ik het wel moest doen. Ik stond op dat moment voor een keuze. Volg ik mijn angst of luister ik naar mijn intuïtie? Ik heb het tweede gedaan. Ik kon niet anders. Ik voelde dat ik het moest doen. Angst opzij zetten of door de angst heen, hoe je het ook wilt noemen. Uit mijn comfortzone. Wat vond ik dit spannend. Vertrouwen, erop vertrouwen dat het goed komt… 
Toen hij de eerste vloerankers neerlegde, werd hij meteen al geraakt door iets. Het overviel hem enorm. Het veld opende zich, zoals men dat in de opstellingenwereld noemt. Het was zo mooi om dit te zien gebeuren. Deze vader ging volledig open.
Het hele proces van de angst bij mij om veroordeeld of afgewezen te worden, daar doorheen te gaan en mijn intuïtie te volgen, werd ter plekke beloond! Wat was dit gaaf! 
En als kers op de taart vertelde zijn dochter een paar dagen later in een sessie bij mij dat ze weer wat vaker uit haar kamer kwam en beneden ging zitten. Ze kon niet precies aangeven waardoor, maar het voelde wat lichter allemaal… 
Wat heb ik toch mooi werk! En wat groei ik daar zelf ook nog dagelijks in. Zo fijn.