Toen mijn oudste dochter een paar jaar geleden examen deed, gaf mij dat aardig wat stress. Zij pakte het anders aan dan ik zou doen. In mijn ogen te laat, te weinig, te veel eromheen, te… pfff. “Komt goed, mam.” Zij was best relaxed en ik dus niet, dat snap je. En zij had hierdoor echt last van mij.

Ik vond het vroeger verschrikkelijk om toetsen en examens te doen. Zenuwachtig, perfectionistisch, faalangst, migraine, black-outs, noem maar op. Mijn grootste worsteling was dan ook om mijn ervaringen niet te projecteren op mijn kind. Ik voelde de stress van toen weer in mijn lijf…

Wat mij hielp was om uit haar buurt te blijven, haar te laten en afleiding te zoeken. Maar wat echt goed werkte was op een rustige plek te gaan zitten, naar binnen/in mijzelf te keren, te voelen wat er nou eigenlijk met me gebeurde, terug naar toen. En dat allemaal toe te laten en het gestresste meisje in mij van vroeger te omarmen, te troosten en gerust te stellen. Ook ik had destijds last van de stress van mijn ouders, die ik onbewust voelde. Tranen, snikken…

Deze (extreme) emoties zijn namelijk niet van een volwassen vrouw, die horen bij dat bange meisje van toen. Ze worden in het nu getriggerd en gespiegeld door je kind en de examens. En komen in volle glorie aan de oppervlakte. Tijd om te helen! Ze als nog doorvoelen. Het zal jou, maar vooral je kind, helpen als jij je hier bewust van bent.

Herkenbaar? Ga ermee aan de slag! Dan zullen de komende weken een stuk relaxter verlopen. Voor jullie beiden… 😉
Ben benieuwd hoe het jou vergaat.