Hij vertelt dat zijn moeder samen met hem de planning maakt voor de komende toetsweek. Als hij thuiskomt uit school krijgt hij elke dag dezelfde vragen. “Hoe was het op school? Nog iets bijzonders gebeurd? Cijfers terug gekregen?” Hij kan ze zo ophoesten.

Er wordt verwacht van hem dat hij op tijd begint met leren, maar ziet zelf nog geen enkele noodzaak. Dus zit ie op zijn kamer wat op zijn telefoon. En als zijn moeder binnenkomt ligt zijn boek natuurlijk netjes voor zijn neus.

Deze 5e klasser ervaart de laatste tijd steeds meer stress en komt daarvoor bij mij. Ik vraag hem, nadat hij zijn verhaal heeft gedaan: “Van wie is die stress eigenlijk?”
Hij kijkt me aan. “Huh, hoe bedoel je?”
Het is even stil en dan valt het kwartje…

Zijn moeder projecteert haar stress om te slagen en angst om te falen op haar zoon. Ze wil hem voor van alles en nog wat behoeden. Met de beste bedoelingen en met alle liefde doet ze wat ze doet.

Ik herken mezelf wel in dit verhaal. Ook ik heb dit gedaan, tot mijn dochter me echt duidelijk maakte dat ze er geen prijs opstelde. Ik besefte dat het míj́n probleem was. De angst en stress m.b.t. mijn eigen schooltijd vroeger werd getriggerd.

‘Mijn dochter heeft haar diploma gehaald niet dankzij mij, maar ondanks mij…’ 😳😂

Hoe goed bedoeld ook, ik hielp haar zo niet zelfstandiger te worden. Net als bovenstaande moeder. Deze jongen is 17! Hoe moet dat over 1.5 jaar als hij gaat studeren? Dan zit zij niet meer naast hem…

Autonomieberovend of autonomiebevorderend?
Hoe lastig ook: Je kind fouten laten maken. Zelf onderuitgaan, zelf oplossingen vinden en ontdekken dat die ook niet werken en toch iets tot een goed einde brengen. Dan kunnen ze trots zijn op zichzelf! En jij op hen…

Tip: Neem eens de rust om te voelen waarom je zo geraakt wordt en je de drang hebt om…
Iets uit je eigen verleden? Laat je verrassen 🧡