Ik stond gisterenochtend in een pashokje toen ik een conversatie opving tussen oma en kleindochter. 

Ze had een truitje aangetrokken en was daar hoorbaar blij mee. 

Oma zegt: “Het is wel wat gewoon.” 

“Ja, dat wil ik juist, is een basisding, want dan kan ik daar wat spectaculairs bij dragen.”

“Als jij het mooi vindt, moet je ‘m doen. Hoeveel kost ie? €14,99, dan heb je nog €20,00 over. Hij is wel wat wijd en die mouwen zijn een beetje lang”, zegt oma. “Pas even een maat kleiner.”

“Nee, oma, deze is goed. Het moet juist wat wijder vallen.” 

“Pas ‘m nou maar even, voor de zekerheid.” “Oke…”

“Dan weet je het zeker.”

Volgens mij wist ze het allang zeker… 

 

Pubermeisje terug in het pashokje. Was duidelijk dat het haar moeder niet was, want dan had ze zeker anders gereageerd. 

“Deze zit wel beter”, zegt oma. 

“Ik vind de mouwen wel kort. Ik neem toch die andere”, zegt pubermeisje.

“Gelukkig”, denk ik.

 

Jammer, dat wij onze onzekerheid zo vaak, onbewust, projecteren op onze kinderen. Al is het met de beste bedoelingen. Dit meisje was vooralsnog standvastig genoeg.

 

Zelf pas ik ook vaak nog een maatje kleiner of groter om het zeker te weten. Zou mijn moeder of oma vroeger ook zo tegen mij gesproken hebben?

Ik besef me tegelijkertijd dat ik dit zelf ook bij mijn dochters deed. Hoe irritant eigenlijk… 

Tegenwoordig probeer ik de vraag maar 1 keer te stellen, daarna bijt ik me tong af…